Het verhaal van Blue Mountain Cougars, spelend op ijsbaan De Westfries in Hoorn, is een bijzondere. De leden krijgen er namelijk elke donderdag training van twee Canadese heren: Randy Taylor en Pete Stiel. De twee Canucks brengen maar wat graag hun passie voor de sport over. Ze hebben een hart voor de club en, gelukkig voor Face-Off, wilden ze tijdens de training graag de tijd vrijmaken om daarover te vertellen.
Oefenwedstrijd in de NHL
Als een jonge jongen in Canada wordt je bijna met schaatsen aan je voeten geboren. Zo voelde het ook voor Randy. “Ik kan me niet eens herinneren dat ik moest leren schaatsen”, vertelt hij met een lach. “Ik ben geboren en ben meteen op de ijsbaan gezet.” Op zijn achtste begon hij met ijshockey en hij keek nooit meer om. Hij speelde in de hoogste teams in zijn geboorteplaats Nanaimo, British Columbia en kwam zelfs in de WHL, de hoogste juniorencompetitie van West-Canada, terecht. “Ik speelde bij Seattle en Winnipeg en werd geselecteerd om een oefenwedstrijd te spelen voor Winnipeg Jets“, vervolgt hij. En tja, als je over de Jets begint, zit je bij deze redacteur altijd goed! “Achteraf hoorde ik dat ik mocht blijven als ik bleef, maar ja, dat is achteraf.” Na een korte onderbreking pakte hij de schaatsen weer op en ging hij verder in Oostenrijk. Vervolgens kwam hij in de BeNeLeague terecht bij Heerenveen en speelde hij ook in Leeuwarden.
Terug naar de roots
Ook bij Pete zit ijshockey in het DNA. “Ik ben geboren in Canada, in Calgary”, vertelt hij. Zijn ouders waren van origine Nederlands en keerden in de jaren ’70 terug naar hun vaderland, om precies te zijn naar Groningen. “En toen hoorden ze in Groningen dat ik een Canadees was, en van het een kwam het ander en begon ik daar te spelen”. Zijn carrière kwam echter eerder tot een einde dan dat hij wilde, door een incident tijdens een wedstrijd tegen Antwerpen. “Ik wilde een shot gaan nemen, maar ik werd in de mangel genomen door drie spelers “, herinnert hij zich. “Toen heb ik mijn dijbeen gebroken en was het einde carrière.” Meerdere keren probeerde hij een comeback te maken, maar de pogingen waren tevergeefs. “Door de jaren was de speelstijl ook veranderd, dat hielp niet mee.”
Blue Mountain Cougars wordt opgericht
Maar goed, vanuit het noordoosten van Nederland kom je niet automatisch op De Westfries in Hoorn terecht. “Ik kende de manager van de ijsbaan, toen die (in 2007) gebouwd werd”, vertelt Randy. “Ze wilde een ijshockeyvereniging beginnen.” Daar leerden Pete en Randy elkaar kennen. “Ik hoorde dat er nog meer Canadezen waren in de buurt en dat ze Blue Mountain Cougars wilden oprichten”, vult Pete aan. “En vanaf dat moment zijn we gebleven.” In het eerste jaar was er genoeg belangstelling, vond Randy. “Er stond toen een man of twintig op het ijs. Het probleem was en is nog altijd geld, onder andere voor de huur van de ijsbaan.” De hoge kosten voor materialen hielpen ook niet mee, maar desondanks werd Blue Mountain Cougars een gezonde club.
(Foto: Rowdy van Grieken)
De twee zijn sindsdien niet meer weg te slaan uit De Westfries. “Ik heb nog in de directie gezeten en we hebben nog wat andere dingen gedaan voor de club”, vervolgt Pete. Bij beide heren druipt de passie voor de sport en de club er nog altijd van af.
Niveau
Doordat Pete al zolang meedraait in Nederland, heeft hij de ontwikkeling van het Hollandse niveau met eigen ogen kunnen zien. “Nederland had een redelijk hoog niveau [in de jaren ’70] en speelden in 1980 mee op de Winterspelen in Lake Placid”, vertelt Pete. “Sindsdien is het langzaam bergafwaarts gegaan.” Het probleem zit volgens hem in geld, een bekend knelpunt. De hoge prijzen voor materialen en de lange afstanden die voor wedstrijden moeten worden afgelegd helpen niet mee.
Het niveauverschil met Canada is dan ook overduidelijk. “Als je bekijkt op wat voor niveau wij speelden in Canada toen ik 16 was”, vertelt Randy, “valt dat niet te vergelijken.” Wel ziet Randy groei. “Je ziet nu een paar Nederlanders opkomen, zoals Daniël Sprong en Guus van Nes (foto)”, zegt hij. “Wist je trouwens dat Van Nes hier gespeeld heeft?” Randy zag meteen de potentie in Van Nes, maar zag ook in dat de Cougars hem niet het niveau kon bieden wat hij nodig had. Van Nes keerde vervolgens terug naar Dordrecht en kwam via Eindhoven in de VS terecht. Volgend seizoen mag hij zijn opwachting gaan maken op het college niveau bij Quinnipiac Bobcats.
Pete Stiel toernooi
Als je over Blue Mountain Cougars spreekt, kom je vanzelf uit bij het internationale toernooi wat ze elk jaar organiseren. De naam? Het Pete Stiel toernooi! En als over die naam begint, begint Pete meteen te lachen. “Op een gegeven moment heb ik het stokje overgenomen van Wiebe Zoethout in het bestuur van de club”, vertelt hij. “Na afloop van die periode wilden ze me bedanken, door het toernooi naar mij te vernoemen.” Hij vindt het nog altijd een enorme eer. “Maar het grappige is toen de Duitsers en Zwitsers kwamen en ik me voorstelde, vroegen ze ‘U bent niet dood?'”, lacht hij. “Een toernooi wordt meestal vernoemd naar iemand die overleden is.” De beker doneert Pete zelf, want hij vindt dat het minste wat hij kan doen. Deze beker reikt hij elk jaar natuurlijk zelf uit.
Ook in 2018 zal De Westfries in april het Pete Stiel toernooi gaan organiseren. Hopelijk komen er ook dan weer clubs vanuit heel Europa.
Potentie en ambitie
Blue Mountain Cougars kent twee teams die op niveau meespelen: een team in de vierde en een team in de vijfde divisie. Pete ziet potentie. “Ons vierde divisieteam kan prima meekomen in de derde divisie, al er is wel wat meer discipline voor nodig”, vertelt hij. “Beleving in de sport is belangrijk, maar discipline is nog belangrijker. Pas als je volop inzet toont en je alles geeft, haal je het maximale uit je spelplezier.”
Randy ziet ook een verschil binnen de groep. “Je ziet mensen die het zien als een sport en mensen die het zien als een hobby”, vertelt hij. “Dit is natuurlijk ook met een knipoog naar het recreatieve.”
Op persoonlijk gebied is Randy zeer tevreden. Hij is naast ijshockeytrainer ook golftrainer. “Als ik wat kan overbrengen aan de mensen, dan vind ik dat gaaf. Ook niet naast de schoenen gaan lopen, gewoon gezond blijven [als club]”. Pete deelt die tevredenheid. “Ik ben 62. De jongens wat proberen mee te geven en zolang dat hier kan, wil ik dat ook blijven doen.”
